Nasıl 30 kilo aldım kod adı "hamilelik"
Hamileyken dünyaları yedim. Yok valla abartmıyorum, bir can daha taşıyorum diye iki kişilik yesem sorun olmazdı belki ama ben 5 kişilik yedim. Çevremdekilerin yememle ilgili yaptığı traji komik esprilere maruz kaldım ve hâlâ kalıyorum Efe 1,5 yaşına gelmesine rağmen. Zaten yemeğe olan düşkünlüğüm vardı hamileliği öğrenince bir abandım ki sormayın. Bir kavanoz nutellayı kaşık kaşık bir günde gömdüm bunun gibi nice günlerim olunca hayatımın en fit anında hamile kalıp en ulaşılmaz rakamı gördüm tartıda.
Doğumdan sonra zaten psikoloji yerlerdeyken ve doğumla beraber en fazla 5 kilo kaybetmişken geriye vermem gereken 25 kilomla ve değişen hayatımla kendimi ufak ufak bunalımın kenarında buldum. Ne gerek vardı da yedim bilmiyorum, pişman mısın diye sorsanız valla dilim varıp da pişmanım diyemem sonu çok acıklı olsa da futursuzca nutellayı gömmeyi çok özledim. Fakat doğum sonrası halimi hatırlayınca kendimi bile isteye bu duruma sokmanın pek normal hareketler olmadığını itiraf etmeliyim. O iki porsiyon mantılar, beş porsiyon çiğ börekler, bol yağlı iskenderler, üzerine dondurmalar, tatlılar midenin çöp kutusundan farkı yoktu. Ee bir de hamilesin çevrenden de ilgi görüyorsun , cesaretlendiriyorlar da. Zaten bizim milletimiz bi hamile görmesin kırk yıldır aç muamelesi yapıp yağlı börekleri, bol şekerli pastaları dayıyor sürekli, "ye sen ye aç kalma" dedikçe 9 ay boyunca hiç acıkma hissim olmadan yaşadım. Mide öyle bi genişledi ki yavrum Efem kolunu oynatacak yer bulamadı kendine içerde. Yolda durdurup yemek verenlere bile şahit oldum ben. "Ay cınım ben çok sağlıklı bir hamilleik geçirip sonra şekeri hayatımdan çıkarıcağım" derken uygulamaya gelince tüm söylemlerimi unuttum. Vücudumun bu beslenme şekline alıştığını geç anladım. Sonra kendimi tok karnına "şekersiz hayat" blogları okurken ama acıkınca abi bi hamburger, bi dürüm falan var mı diye yalvarırken buldum. Yani sağlıklı yaşayabilecek donanım var ama onu uygulayacak g.t yok desek yanlış olmaz. Neyse ki fazla kilolarım, şekilsiz vücudum ve sürekli gidip gelen psikolojimle 1 sene geçirdim. Şimdi sağlıklı düşünebildikçe, sağlıklı yaşamaya da başladım. Zaten diyet yapmadım, yapmam da. Hiç bana göre değil o işler. Dediğim gibi severim yemek yemeyi. Daha aktif bir hayata geçip, yediklerinin bokunu çıkarmazsan hayat güzel. Bende bu yolda ilerledim. Şu an hâlâ istediğim performansta değilim ama bir tabak çikolatalı pastayı yemek 5 dakikayken onu vücuttan atmanın ortalama 60 dakika olduğunu göz önünde tutarak zaman veriyorum kendime.
Demem o ki kilo almak dünyanın en kolay ve zevkli işi ve tabi ki kolay kazanılan herşeyin bir bedeli oluyor. Dikkat edelim de bu bedel sağlığımız olmasın..
Doğumdan sonra zaten psikoloji yerlerdeyken ve doğumla beraber en fazla 5 kilo kaybetmişken geriye vermem gereken 25 kilomla ve değişen hayatımla kendimi ufak ufak bunalımın kenarında buldum. Ne gerek vardı da yedim bilmiyorum, pişman mısın diye sorsanız valla dilim varıp da pişmanım diyemem sonu çok acıklı olsa da futursuzca nutellayı gömmeyi çok özledim. Fakat doğum sonrası halimi hatırlayınca kendimi bile isteye bu duruma sokmanın pek normal hareketler olmadığını itiraf etmeliyim. O iki porsiyon mantılar, beş porsiyon çiğ börekler, bol yağlı iskenderler, üzerine dondurmalar, tatlılar midenin çöp kutusundan farkı yoktu. Ee bir de hamilesin çevrenden de ilgi görüyorsun , cesaretlendiriyorlar da. Zaten bizim milletimiz bi hamile görmesin kırk yıldır aç muamelesi yapıp yağlı börekleri, bol şekerli pastaları dayıyor sürekli, "ye sen ye aç kalma" dedikçe 9 ay boyunca hiç acıkma hissim olmadan yaşadım. Mide öyle bi genişledi ki yavrum Efem kolunu oynatacak yer bulamadı kendine içerde. Yolda durdurup yemek verenlere bile şahit oldum ben. "Ay cınım ben çok sağlıklı bir hamilleik geçirip sonra şekeri hayatımdan çıkarıcağım" derken uygulamaya gelince tüm söylemlerimi unuttum. Vücudumun bu beslenme şekline alıştığını geç anladım. Sonra kendimi tok karnına "şekersiz hayat" blogları okurken ama acıkınca abi bi hamburger, bi dürüm falan var mı diye yalvarırken buldum. Yani sağlıklı yaşayabilecek donanım var ama onu uygulayacak g.t yok desek yanlış olmaz. Neyse ki fazla kilolarım, şekilsiz vücudum ve sürekli gidip gelen psikolojimle 1 sene geçirdim. Şimdi sağlıklı düşünebildikçe, sağlıklı yaşamaya da başladım. Zaten diyet yapmadım, yapmam da. Hiç bana göre değil o işler. Dediğim gibi severim yemek yemeyi. Daha aktif bir hayata geçip, yediklerinin bokunu çıkarmazsan hayat güzel. Bende bu yolda ilerledim. Şu an hâlâ istediğim performansta değilim ama bir tabak çikolatalı pastayı yemek 5 dakikayken onu vücuttan atmanın ortalama 60 dakika olduğunu göz önünde tutarak zaman veriyorum kendime.
Demem o ki kilo almak dünyanın en kolay ve zevkli işi ve tabi ki kolay kazanılan herşeyin bir bedeli oluyor. Dikkat edelim de bu bedel sağlığımız olmasın..
Yorumlar
Yorum Gönder